etyce
Encyklopedia PWN
filozof grecki, twórca neoplatonizmu.
Spinoza Baruch, Benedictus Despinoza, Benedictus d’Espinoza, ur. 24 XI 1632, Amsterdam, zm. 21 II 1677, Haga,
filozof holenderski, jeden z głównych przedstawicieli nowożytnego racjonalizmu.
w refleksji etycznej kardynalna cnota porządkująca wybory ludzkiej woli lub normatywny punkt odniesienia dla rozumu wskazującego woli prawidłowy wybór; w refleksji prawniczej kryterium dla norm prawnych, a nawet nie zawsze określany zbiór uprawnień przysługujących jednostkom lub/i grupom; w refleksji społecznej treść właściwego (pożądanego) ładu wspólnotowego, ewentualnie uwzględniająca potrzeby lub preferencje jednostki lub/i grupy; w refleksji teologicznej przymiot Boga, często ujmowanego przez prymat woli jako ten, który ustanawia natury (istoty) gatunków lub ład wszechrzeczy.
filozof, ksiądz;
sumienie, gr. syneídēsis, łac. conscientia,
pojęcie z zakresu moralistyki, etyki i teologii moralnej (o bardzo szerokim znaczeniu), rozumiane zazwyczaj jako: wewnętrzna instancja orzekania moralnego, indywidualne rozeznanie dobra i zła, zinterioryzowane wartości uznane przez jednostkę, a wyznawane przez grupę społeczną.
niemiecki socjolog, historyk, religioznawca, metodolog nauk społecznych.
