element
Encyklopedia PWN
przyrząd optoelektroniczny przetwarzający obraz opt. na sygnał elektr. wizyjny (p.w. analizujący) lub przeprowadzający operację odwrotną (p.w. syntezujący).
raster
poligr. przyrząd opt. lub urządzenie elektroniczne, przeznaczone do przetwarzania (rastrowania) obrazu wielotonalnego (tj. obrazu czarno-białego o zmiennym nasileniu szarości lub obrazu wielobarwnego o zmiennym nasileniu barw) w układ oddzielnych elementów, zw. punktami rastrowymi;
[niem. < łac.],
skala
metrol. zasada odwzorowania zbioru elementów (np. zjawisk, liczb, wartości wielkości) na inny zbiór, którego elementy są jednoznacznie związane z elementami zbioru przekształcanego;
[łac.],
stereotomia
w budownictwie umiejętność wykonania z kamienia lub kształtek ceramicznych elementu bądź ustroju konstrukcyjnego murowanego — na ogół skomplikowanego, takiego jak łuk, łuk przyporowy, żebro lub powłoka sklepienna, powłoka kopuły, strop kasetonowy, maswerk okienny, przypora, bieg schodowy, albo ciesielskich węzłów połączeniowych elementów konstrukcji drewnianej.
[gr.],
strukturalizm
termin upowszechniony w latach 40. XX w.; pierwotnie oznaczał podejście i metodę badawczą stosowane w lingwistyce, następnie stał się nazwą orientacji teoretycznej w antropologii społecznej i kulturowej, badaniach literackich, religioznawstwie i psychologii.
[ang. < łac.],
telekom. zjawisko fiz. polegające na przypadkowych, niemożliwych do przewidzenia zmianach (fluktuacjach) pewnych wielkości fiz. lub wielkości z nimi związanych.
