elektrody pierwszego rodzaju
Encyklopedia PWN
elektroda (półogniwo) zbud. z metal. płytki (drutu) zanurzonej w roztworze jonów tego metalu.
elektroda (półogniwo) zbud. z płytki metal. pokrytej warstewką trudno rozpuszczalnej soli tego metalu oraz solą innego metalu (o anionie takim jak anion pierwszej soli), zanurzonej w roztworze zawierającym kationy drugiej soli.
elektroda
chem. układ złożony z przewodnika elektronowego (metal, półprzewodnik) stykającego się z przewodnikiem jonowym (najczęściej ciekły elektrolit), w którym może przebiegać reakcja elektrodowa utleniania-redukcji.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
elektroda, której istotnym elementem jest ciekła, polimerowa lub stała membrana — stąd często używane określenie elektroda membranowa;
przyrząd elektronowy w postaci próżnioszczelnego naczynia (bańki), z umieszczonymi w nim elektrodami, pomiędzy którymi może zachodzić wyładowanie elektryczne, przejawiające się przepływem strumienia swobodnych ładunków, zazwyczaj elektronów, niekiedy również jonów;
lampa
urządzenie techniczne, które — dzięki zamianie energii elektrycznej lub energii uzyskiwanej ze spalania paliwa na promieniowanie widzialne — ma zdolność oświetlania i sygnalizacji wizualnej.
[gr. lampás ‘pochodnia’],
