elektrodą wskaźnikową
Encyklopedia PWN
elektroda, której potencjał zależy od rodzaju i stężenia badanego jonu;
elektroda
chem. układ złożony z przewodnika elektronowego (metal, półprzewodnik) stykającego się z przewodnikiem jonowym (najczęściej ciekły elektrolit), w którym może przebiegać reakcja elektrodowa utleniania-redukcji.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
zespół metod elektrochem. (analiza elektrochemiczna) stosowanych w badaniach fizykochemicznych i w analizie chem., polegających na pomiarze zmian natężenia prądu płynącego przez elektrodę pracującą (wskaźnikową) i przeciwelektrodę związanych z zachodzącymi na granicy faz elektroda–roztwór reakcjami redukcji i utleniania.
potencjometria
zespół metod elektrochem. polegających na pomiarze siły elektromotorycznej (SEM) ogniwa galwanicznego składającego się z elektrody wskaźnikowej i elektrody porównawczej (o stałym potencjale) zanurzonych w badanym roztworze;
[łac.-gr.],
chronopotencjometria
zespół elektrochem. metod badawczych; polegających na rejestracji zmian w czasie potencjału elektrody wskaźnikowej (np. elektrody rtęciowej) podczas elektrolizy roztworu prowadzonej przy przepływie prądu o stałym natężeniu;
[gr. chrónos ‘czas’, łac. potentia ‘możność’,‘siła’, gr. metréō ‘mierzę’],
Hittorfa liczba, liczba przenoszenia jonu,
stosunek ładunku elektr. przenoszonego przez dany rodzaj jonów do ogólnego ładunku przepływającego przez elektrolit;
