dziedziczenie
Encyklopedia PWN
genet. teoria, wg której jednostki dziedziczności (geny) mają charakter materialny i znajdują się w chromosomach;
genet. łączne dziedziczenie się dwóch lub więcej genów (i warunkowanych przez nie cech);
genet. podstawowe reguły dotyczące przekazywania cech warunkowanych genetycznie podczas rozmnażania płciowego, sformułowane 1866 przez G.J. Mendla w wyniku wieloletnich badań nad dziedziczeniem u samopylnej rośliny — grochu siewnego;
klasyczna teoria z dziedziny ewolucjonizmu, sformułowana niezależnie przez Ch.R. Darwina i A.R. Wallace’a, równocześnie opublikowana 1858, udokumentowana w dziele Darwina O powstawaniu gatunków drogą doboru naturalnego... (1859).
prawo pierwszeństwa dziedziczenia przysługujące najstarszemu synowi lub najstarszemu potomkowi w linii prostej;
gen
fragment DNA (lub u niektórych wirusów RNA) kodujący określone białko lub RNA.
[gr. génos ‘ród’, ‘pochodzenie’, ‘gatunek’],
