całościowy
Encyklopedia PWN
mit
jedno z centralnych pojęć współczesnej teorii kultury, wykorzystywane przez etnologię, socjologię, psychologię, religioznawstwo, teologię, filozofię i teorię literatury.
[gr. mýthos ‘słowo’, ‘legenda’],
szkoła językoznawcza powstała w 2. poł. lat 70. XIX w. w Lipsku.
ograniczenie lub brak zdolności do wykonywania czynności w sposób lub w zakresie uważanym za normalny dla człowieka, wynikające z uszkodzenia i upośledzenia funkcji organizmu.
pedag.:
metoda dydaktyczna oprac. na pocz. XX w. przez O. Decroly’ego, jedna z gł. odmian całościowego nauczania
niem. pedagog;
