nauczanie całościowe

nauczanie całościowe, nauczanie łączne,

koncepcja dydaktyczna traktująca treści i metody wykorzystywane w procesie kształcenia jako określone całości tematyczne;

wyrosła na gruncie biopsychologizmu w pedagogice 1. poł. XX w. i była próbą dostosowania procesu nauczania do naturalnego sposobu postrzegania świata przez dziecko, które ujmuje rzeczywistość całościowo, zgodnie z własnym doświadczeniem i z punktu widzenia własnych zainteresowań; system nauczania całościowego znosząc podział materiału nauczania na przedmioty, koncentruje cały proces dydaktyczny wokół pewnych tematów — zagadnień lub sytuacji występujących w życiu dziecka, w otaczającym dziecko środowisku przyr. i społ.; odpowiadają one jego spontanicznym zainteresowaniom, potrzebom i możliwościom poznawczym na danym etapie rozwojowym; pojęcie „nauki całościowej” wprowadził do dydaktyki na pocz. XX w. niem. pedagog B. Otto; do najbardziej znanych odmian tego kierunku należą: metoda ośrodków zainteresowań O. Decroly’ego, metoda projektów W.H. Kilpatricka, nauczanie łączne K. Linkego; koncepcja nauczania całościowego wywarła znaczny wpływ na reformę programów nauczania początkowego w wielu krajach; nawiązuje do niej również współcz. idea tzw. nauczania zintegrowanego.