budowlane
Encyklopedia PWN
stolica Polski i województwa mazowieckiego, pow. grodzki, na Nizinie Środkowomazowieckiej, obejmującej w granicach miasta część Kotliny Warszawskiej, Doliny Środkowej Wisły, Równiny Warszawskiej oraz krańce równin Wołomińskiej i Łowicko-Błońskiej, nad Wisłą (w obrębie miasta 28 km biegu rzeki); ośrodek aglomeracji warszawskiej.
Ramzes
imię władców staroż. Egiptu w czasach XIX i XX dyn. (XIII–XI w. p.n.e.).
[staroegip., ‘zrodzony z Re’],
cegielnictwo, strycharstwo,
produkcja ceramiki budowlanej (cegieł, ceramicznych płytek podłogowych i dachówek), wyrabianych z gliny z odpowiednią domieszką piasku i ewentualnie innych substancji nadających trwałość, odporność na wilgoć i ogień, zabarwienie.
geotechnika
dyscyplina nauk. zajmująca się zastosowaniem teorii nauk. i metod inżynieryjnych pozwalających na uzyskanie, interpretację i wykorzystanie wiedzy o gruntach (skałach) w celu ustalenia warunków budowlanych na danym terenie.
[gr. gḗ ‘ziemia’, téchnē ‘sztuka’, ‘nauka’, ‘ rzemiosło’],
miasto wojewódzkie (woj. świętokrzyskie), w G. Świętokrzyskich, w obrębie Pasma Kadzielniańskiego, między pasmami: Masłowskim, Dymińskim, Posłowickim, Zgórskim i Wzgórzami Tumlińskimi, nad Silnicą, uchodzącą w południowo-zachodniej części K. do Bobrzy; pow. grodzki, siedziba pow. kieleckiego.
