babiloński
Encyklopedia PWN
niem. architekt i archeolog;
grupa ludów semickich uznających język arabski za rodzimy, niestanowiących jednolitej grupy etnicznej.
język północno-zachodnio-semicki;
archeologia
nauka historyczna badająca przeszłość dawnych społeczeństw (głównie na podstawie wykopalisk), źródłoznawcza dziedzina szeroko pojmowanej historii (łącznie z prahistorią).
[gr. archḗ‘zasada’, ‘podstawa’, ‘starożytny’, ‘dawny’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
dział archeologii staroż. Bliskiego Wschodu, który zajmuje się zbieraniem i klasyfikacją danych archeol. z terenów związanych z dziejami opisanymi w Biblii.
król Judei 104–103 p.n.e., najstarszy syn etnarchy Jana Hyrkana I