archeologia biblijna

archeologia biblijna,

dział archeologii staroż. Bliskiego Wschodu, który zajmuje się zbieraniem i klasyfikacją danych archeol. z terenów związanych z dziejami opisanymi w Biblii.

W procesie interpretacji Biblii dane archeologii biblijnej pomagają w zrozumieniu tła zdarzeń bibl., rzadko jednak można je powiązać wprost z samymi wydarzeniami. Dla biblistyki Starego Testamentu duże znaczenie mają: wyniki badań osadnictwa w Kanaanie w II tysiącl. p.n.e. w relacji do tradycyjnego przekazu bibl. o wejściu Izraelitów do Kanaanu, wyniki wykopalisk ze znanych hist. miast (np. Samarii i Jerozolimy), nieliczne inskrypcje z tamtych czasów (np. stele Merenptaha i Meszy, tunel Ezechiasza pod Jerozolimą), teksty hist. i lit. ze staroż. Wschodu (np. eposy babilońskie, kroniki asyryjskich, teksty z Mari, Ugarit, Tell el-Amarna). Tło wydarzeń z Nowego Testamentu oświetla archeologia Palestyny epoki hellenistycznej i rzym. (Kumran) oraz archeologia Azji Mniejszej i Grecji I w. n.e. Terenem ważnych odkryć archeol. była Jerozolima, dotychczas przebadana jednak w niewielkim stopniu.