babiloński

Encyklopedia PWN

[gr. ástron ‘gwiazda’, nómos ‘prawo’],

nauka przyrodnicza, której przedmiotem badań są ciała niebieskie, ich rozkład i ruchy w przestrzeni, pochodzenie, budowa oraz ewolucja, a także Wszechświat jako całość.

asyryjska sztuka,

sztuka państwa asyryjskiego (II tysiąclecie–612 p.n.e.)

Asztarte, gr. Astarte, syr. Atargatis

[ugaryckie strt ‘bujna’, ‘wspaniała’],

semicka bogini miłości i płodności, wegetacji, patronka myśliwych;

Bisotun, Bīsotūn, Behistun, dawniej Baghestan,

miejscowość w zachodnim Iranie, przy drodze prowadzącej z Medii do Babilonii.

Chaldejczycy, akadyjskie Kaldu, hebr. Kaddim, gr. Chaldaioi,

staroż. lud zachodniosemicki, przybyły do południowej Babilonii w połowie XI w. p.n.e.;

chaos

[gr., ‘rozziew’, ‘pustka’, ‘bezkształt’],

religiozn. w mitach kosmogonicznych pierwotna rzeczywistość, przeciwstawiana kosmosowi jako zorganizowanemu w akcie kreacji świata, stanowiąca zarazem jego źródło.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>