antropologiczne
Encyklopedia PWN
okazjonalizm
filoz. doktryna filoz.-teologiczna, głoszona w XVII w. przez część zwolenników kartezjanizmu (A. Geulincx, G. de Cordemoy, L. de La Forge, N. Malebranche, J. Clauberg), wg której wzajemne oddziaływanie 2 sfer rzeczywistości — materii i ducha, jest niemożliwe a jednoczesność zmian, które w nich zachodzą, jest rezultatem interwencji Boga, który „przy okazji” zmiany w sferze ducha powoduje zmianę w sferze materii, i odwrotnie;
[łac. occasio ‘sposobność’],
podstawowy gatunek epicki czasów nowożytnych, obejmujący utwory prozą o swobodnej i elastycznej kompozycji; najefektywniej spośród wszystkich gatunków literackich pełni funkcję poznawczą.
dział zajmujący się samozrozumieniem psychologii jako dyscypliny nauk., założeniami filoz. leżącymi u jej podstaw, wypracowanymi przez nią modelami antropologicznymi oraz ogólną analizą procesów psychicznych i zachowań ludzkich.
francuski pisarz, filozof, teoretyk wychowania.
filozof niemiecki, twórca idealistycznego systemu filozoficznego o charakterze woluntarystycznym.
