algebraicznej
Encyklopedia PWN
mat. obiekt współcz. matematyki o dość skomplikowanej budowie, służący do badania związków pomiędzy lokalnymi i globalnymi własnościami przestrzeni topologicznych oraz struktur geom. i algebraicznych na takich przestrzeniach;
mat. zbiór (skończony lub nie) równań postaci f1(x) = g1(x), ... , fN(x) = gN(x), gdzie fi, gi (i = 1, ... , N) są funkcjami określonymi w pewnym zbiorze A o wartościach w zbiorze B, a x = (x1, ... , xn) jest zbiorem niewiadomych.
mat. twierdzenie opisujące liczbę rozwiązań pewnych równań algebraicznych nad ciałami skończonymi;
mat. sposób przyporządkowania punktom płaszczyzny (przestrzeni) trójek (czwórek, w przestrzeni wielowymiarowej — n-tek) liczb;
matematyk norweski;
dział algebry powstały w końcu lat 40. XX w., głównie dzięki podstawowym pracom H. Cartana, S. Eilenberga oraz A. Grothendiecka, jako uogólnienie metod stosowanych w topologii algebraicznej.
