użytkowanie lasu

użytkowanie lasu,

dział nauk. i praktyczny leśnictwa obejmujący pozyskiwanie i przygotowanie do wykorzystania użytków leśnych;

pierwotnie użytkowanie lasu polegało na wyniszczającej eksploatacji drzewostanu i zbieractwie niektórych płodów; nowoczesne użytkowanie lasu powinno być pod względem rozmiaru, miejsca, czasu i sposobu zgodne z wymaganiami hodowli i ochrony lasu, podporządkowane zasadzie optymalizacji wielostronnych funkcji lasu, prowadzone tak, by były zachowane wszystkie walory użytków leśnych; osiąga się to przez zrównoważenie elementów przyr., techn. i ekon. w użytkowaniu lasu. Drewno jest przedmiotem głównego użytkowania lasu, a inne surowce i produkty — ubocznego użytkowania lasu; proces produkcyjny głównego użytkowania lasu obejmuje: planowanie pozyskania drewna, ścinkę lub obalanie drzew z korzeniami, okrzesywanie, korowanie drewna, wyrób sortymentów w lesie lub na składnicach, zrywkę drewna, wywóz oraz ewidencję pozyskanych użytków drzewnych. Użytkowanie lasu jako dział nauk leśnych obejmuje: poznanie właściwości oraz przydatności płodów i surowców leśnych, ustalenie metod i sposobów rozpoznawania i określania tych właściwości, opracowanie teorii wyjaśniających związki przyczynowe między tymi właściwościami oraz między nimi a środowiskiem leśnym, określenie zasad racjonalnego pozyskiwania tych płodów i surowców oraz wyrobu z nich określonych produktów przy zachowaniu trwałości zespołu leśnego. Użytkowanie lasu jest jedną z najstarszych nauk leśnych; zapoczątkował ją fr. botanik H.L. Duhamel du Monceau, publikując 1764 De l’éxploatation de bois.