transformacja
 
Encyklopedia PWN
transformacja
[łac.],
genet. . zmiana cech dziedzicznych danego szczepu bakterii (biorcy) pod wpływem pobranego z otoczenia DNA pochodzącego z rozpadu komórek innego szczepu (dawcy);
niektóre gat. bakterii (np. Bacillus, Heamophilus) w określonej fazie wzrostu mają samorzutną zdolność do wydajnego pobierania ze środowiska dwuniciowego DNA. Fragmenty pobranego DNA zostają włączone do genomu biorcy, w wyniku czego nabywa on cechy komórek dawcy (np. odporności na antybiotyki). Zjawisko transformacji po raz pierwszy zostało zaobserwowane 1928 przez F. Griffitha, a jego podłoże molekularne zostało wyjaśnione 1944 dzięki badaniom O.T. Aver’ego, C.M. Macleoda i M. McCarthy’ego; ich odkrycia i dalsze badania transformacji przyczyniły się do uznania DNA za materialne podłoże dziedziczności w całym świecie ożywionym. Obecnie transformacją nazywa się wprowadzenie DNA do komórek bakteryjnych przy użyciu różnych metod. Komórki transformowane (transformanty) selekcjonuje się na odpowiednich pożywkach selekcjonujących, na których mogą przeżyć jedynie te, które mają pożądaną cechę. Transformacja może mieć charakter nietrwały — gdy wprowadzony, obcy DNA nie jest zintegrowany na stałe, lub trwały — gdy zostaje stabilnie włączony do genomu biorcy. Obcy DNA może zostać włączony w miejsce homologicznego genu biorcy (transformacja homologiczna) lub w dowolne inne miejsce (transformacja heterologiczna). Wprowadzenie obcego DNA do komórek eukariotycznych jest nazywane transfekcją, gdyż historycznie termin transformacja w odniesieniu do tych komórek zastrzeżony jest dla oznaczenia procesu trwałego przekształcenia prawidłowej komórki w komórkę nowotworową.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia