telekomunikacyjna centrala,
pomieszczenia oraz zainstalowane w nich urządzenia telekomutacyjne (łącznice) i pomocnicze (zasilające i in.), przeznaczone do zestawiania i rozłączania połączeń pomiędzy łączami doprowadzonymi do centrali;
telekomunikacyjna centrala
Encyklopedia PWN
(z doprowadzonymi do niej łączami) oraz urządzenia pomocnicze (zasilające, sygnalizacyjno-alarmowe, probiercze, pomiarowe itp.), zapewniające jej prawidłową pracę. C.t. stanowią węzły komutacyjne (telekomutacja) w sieci telefonicznej, telegraf. i teledacyjnej. Rozróżnia się c.t.: abonenckie, miejscowe (miejskie i wiejskie), międzymiastowe i międzynar.; zależnie od rodzaju zainstalowanej łącznicy rozróżnia się c.t. ręczne i automatyczne. W 1878 rozpoczęła pracę (w USA) pierwsza ręczna centrala telefoniczna, a pierwszą dużą telefoniczną centralę automatyczną oddano do użytku 1902 w USA; na ziemiach pol. już 1909 uruchomiono automatyczną centralę telefoniczną w Krakowie. Pierwsze, najprostsze ręczne centrale telegraf. zastosowano na pocz. XX w., a automatyczne — w latach 40.
