łącznica

łącznica,

część centrali telekomunik. służąca do tworzenia zestawów łączy telekomunik. (telekomunikacyjne drogi).

Składa się z: pola komutacyjnego (telekomutacja), wyposażeń łączy abonenckich (zw. abonenckimi zespołami liniowymi) i międzycentralowych (zw. translacjami), zespołów obsługowych oraz urządzenia sterującego pracą ł. W polu komutacyjnym odbywa się łączenie ze sobą łączy do niego doprowadzonych; wyposażenia łączy służą gł. do sygnalizacji, zespoły obsługowe — do realizacji określonych rodzajów połączeń lub określonych faz procesu zestawiania połączeń. Zestawianie połączeń w polu komutacyjnym może odbywać się przy udziale człowieka (ł. ręczna), w sposób automatyczny (ł. automatyczna) lub mieszany (ł. półautomatyczna). Ze względu na konstrukcję rozróżnia się ł.: elektromech., wykonane z wykorzystaniem przekaźników oraz wybieraków biegowych (ł. biegowe) i krzyżowych (ł. krzyżowe), oraz elektroniczne, z wykorzystaniem elementów elektronicznych, np. scalonych matryc komutacyjnych lub komutatorów czasowych. Ze względu na przeznaczenie dzieli się ł. na: telefoniczne, telegraficzne, teledacyjne, a ze względu na funkcję w sieci telekomunik. — m.in. na abonenckie, miejskie, dyspozytorskie, tranzytowe.