słonecznik, Helianthus,
rodzaj z rodziny astrowatych (złożonych), z podrodziny astrowych (rurkokwiatowych);
słonecznik
Encyklopedia PWN
ok. 100 gat. bylin lub roślin jednorocznych występujących w Ameryce Północnej i w północnych Andach; największe znaczenie gosp. mają: topinambur oraz słonecznik zwyczajny, H. annuus, roślina jednoroczna o łodydze (wys. 1,2–4 m) drewniejącej, pokrytej gęstymi włoskami; liście ogonkowe, sercowate, szorstkie; kwiatostan — koszyczek (średnicy do 70 cm), o kwiatach języczkowatych żółtych; owoc — niełupka; 2 podgat.: ssp. ornamentalis, rozgałęziony, uprawiany jako roślina ozdobna, oraz ssp. sativus, właściwy słonecznik uprawny, o licznych odmianach; nasiona odmian oleistych zawierają ok. 45–55% tłuszczu, są jadalne, służą do otrzymywania oleju słonecznikowego, stosowane także w cukiernictwie; makuchy są cenną paszą; plon nasion 1,5–2,3 t z ha; rdzeń łodygi jest używany do wyrobu pasów ratunkowych, papieru; odmiany pastewne, o obfitym ulistnieniu, są wartościową, wysokobiałkową paszą; plon zielonej masy 30–60 t z ha. Jako ozdobne rośliny ogrodowe, też na kwiat cięty, są uprawiane 3 gat.: słonecznik dziesięciopłatkowy, H. decapetalus, słonecznik szorstki, H. regidus, słonecznik wierzbolistny, H. salicifolius; ich odmiany hod. różnią się m.in. wypełnieniem i barwą koszyczków kwiatowych, porą kwitnienia.
