sangam

sangam

[tamil. caṅkam ‘zgromadzenie’, ‘akademia literatury’],

najstarszy okres rozwoju literatury tamilskiej (ok. I w. p.n.e.–III w. n.e.) uważany za klas., także literatura tego okresu, inaczej zw. sandror sejjul [‘poezja (o) szlachetnych’];

tradycyjnie do literatury s. zalicza się 2 antologie poet. — Pattuppattu [‘dziesięć pieśni’] i Ettuttohaj [‘osiem zbiorów’] — zawierające 2381 wierszy autorstwa 473 poetów oraz 102 utwory anonimowe; ponadto traktat z dziedziny gramatyki i poetyki Tolkappijam [‘stara kompozycja’], a także 18 tzw. krótszych utworów dydaktycznych; uwzględniając wszystkie wymienione utwory, datowanie literatury s. należy rozszerzyć na okres II w. p.n.e.–VI w. n.e.; poezja s. wyróżnia się wysokim stopniem skonwencjonalizowania i strukturą charakterystyczną dla literatury ustnej, tworzonej przez bardów (stałe tematy, motywy, formuły).