procent

procent

[łac.],

ekon. cena uzyskania kredytu; wynagrodzenie, jakie otrzymuje wierzyciel (kredytodawca) od dłużnika (kredytobiorcy), dochód z kapitału;

procent występuje w różnych sytuacjach: przy kredytach bankowych, operacjach wekslowych, wyposażeniu przedsiębiorstwa w kapitał, emisji obligacji; występowanie procentu uzasadniano koniecznością wynagrodzenia rezygnacji z konsumpcji lub płynności. W ekonomii klasycznej procent jest ceną na rynku kapitałowym, równoważącą podaż oszczędności z popytem inwestycyjnym. Procent prosty — potoczna nazwa sposobu oprocentowania kapitału polegającego na tym, że roczny dochód z kapitału nie jest doń dołączony i nie bierze udziału w oprocentowaniu w roku następnym; jeżeli K oznacza kwotę początkową, a p% — stopę procentową, to po n latach kwota K_n wyniesie K_n = K(1 + np/100); procent składany — sposób oprocentowania kapitału polegający na tym, że roczny dochód z kapitału jest doliczany do kapitału (kapitalizacja odsetek) i wraz z nim procentuje w roku następnym; jeżeli K oznacza kwotę początkową, a p% — stopę procentową, to po n latach kwota K_n wyniesie K_n = K(1 + p/100)ⁿ; liczbę 1 + p/100 nazywa się czynnikiem procentowym; kolejne kwoty K₁, K₂, ... tworzą ciąg geometryczny o ilorazie 1 + p/100. Chrześcijaństwo w wiekach średnich, a islam również współcześnie stosowały zakaz pobierania procentu ze względów moralnych.