postimpresjonizm,
termin wprowadzony przez angielskiego krytyka, R. Frya, z okazji wystawy francuskiego malarstwa nowoczesnego w Londynie 1910–11, używany tradycyjnie na określenie różnorodnych zjawisk w sztuce francuskiej między 1886 (ostatnia wystawa impresjonistów) a 1905 (wystąpienie fowistów), będących bezpośrednim następstwem impresjonizmu, lecz w różnym stopniu i w odmienny sposób przeciwstawiających się jego założeniom i praktyce malarskiej.
postimpresjonizm
Encyklopedia PWN
Ogólną cechą sztuki tego okresu był odwrót od impresjonizmu, jednakże dla wielu przedstawicieli postimpresjonizmu impresjonizm stał się punktem wyjścia do dalszych poszukiwań twórczych, zwłaszcza dla G. Seurata i P. Signaca, inicjatorów neoimpresjonizmu, P. Cézanne’a, który dążył w swych dziełach do wzmocnienia dyscypliny kompozycji obrazu i konstrukcji formy, czy H. Toulouse-Lautreca, zmierzającego do silnej ekspresji i podkreślenia dekoracyjnej wartości linii; do postimpresjonizmu zalicza się reprezentantów symbolizmu, m.in. O. Redona, P. Gauguina i É. Bernarda (twórców teorii syntetyzmu i cloisonizmu) oraz związanych z nimi przedstawicieli szkoły z Pont-Aven, a także działających poza Francją: J. Ensora, J. Tooropa, E. Muncha, F. Hodlera; głosili oni prawo artysty do deformacji, syntezy i dekoracyjnej stylizacji form, nadając symboliczne znaczenie barwom i liniom. Odrębne miejsce w postimpresjonizmie zajmują dzieła V. van Gogha, odznaczające się niezwykłą siłą ekspresji, dramatyzmem i wymową symboliczną; wynikiem połączenia impresjonistycznego kolorytu z syntetyczno-dekoracyjnym ujęciem formy była twórczość tzw. intymistów (P. Bonnard, É. Vuillard); do zjawisk postimpresjonizmu niektórzy badacze włączają także fowizm.
Ilustracje

Gogh Vincent van, Gwiaździsta noc, 1889 — Museum of Modern Art, Nowy Jorkfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Redon Odilon, Sen, ok. 1904 — zbiory prywatnefot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gauguin Paul, Manao tupapau, 1848–1903 — kolekcja prywatna, Nowy Jorkfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gauguin Paul, Kobieta z kwiatem, 1891 — Ny Carlsberg Glyptotek, Kopenhagafot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gogh Vincent van, Droga z cyprysami, 1890 — Kröller-Müller Museum, Otterlo fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Cézanne Paul, Grający w karty, 1890–92 — Musée d´Orsay, Paryżfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Cézanne Paul, Wielkie kąpiące się, 1898–1906 — Filadelfia, Philadelphia Museum of Art fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gogh Vincent van, Autoportret z zabandażowanym uchem, 1889 — zbiory prywatne, Chicagofot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gauguin Paul, Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?, 1897–98 — Museum of Fine Arts, Boston fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Toulouse-Lautrec Henri de, Salon des Cent, plakat , 1896fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Seurat Georges, Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte, 1886 — Chicago Art Institute, Chicagofot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gogh Vincent van, Autoportret, 1890 — Luwr, Paryżfot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gogh Vincent van, Pokój artysty w Arles, 1889 — Art Institute, Chicagofot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Gauguin Paul, Kobiety z Tahiti, 1892 — Staatliche Kunstsammlungen Dresden, Dreznofot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie...
