neoimpresjonizm

neoimpresjonizm

[gr.-fr.],

jeden z głównych nurtów postimpresjonizmu, powstały we Francji 1884;

na określenie kierunku w malarstwie francuskim końca XIX w., którego celem było uściślenie zasad impresjonizmu, a jednocześnie przezwyciężenie jego sprzeczności; inicjatorem neoimpresjonizmu był G. Seurat, autor programowych obrazów Une baignade (1884) i La Grande Jatte (1886), kontynuatorem i teoretykiem kierunku — P. Signac (autor traktatu D’Eugène Delacroix au néo-impressionnisme 1899), a przedstawicielami H. Cross, Ch. Angrand, A. Dubois-Pillet oraz były impresjonista C. Pissarro. Neoimpresjoniści zachowali podstawową zasadę impresjonizmu — ograniczenie palety do czystych barw oraz głównego zakresu zainteresowań do studium koloru i światła — dążyli jednak do zdyscyplinowania formy, zachowując niezmieniony kształt przedmiotu i stosując bardziej zracjonalizowane prawa kompozycji; wykorzystując popularne wówczas teorie optyczne, skodyfikowali, stosowane dotąd instynktownie przez impresjonistów, zasady dywizjonizmu i wynikającą z niego metodę malarską zwaną pointylizmem; dzięki temu kompozycje neoimpresjonistyczne łączą surowość i monumentalność form z mozaikową i barwną wibracją powierzchni obrazu.

Signac Paul, Port w Concarneau, 1925 — National Gallery, Melbourne

Seurat Georges, Kąpiel w Asnieres, 1883–84 — National Gallery, Londyn

Pissarro Camille, Bulwar Montmartre nocą, 1897 — National Gallery, Londyn

Pissarro Camille, Scena uliczna w Pontoise, 1879 — Wildenstein and Company Collection, Nowy Jork