pedagogika religii, pedagogika religijna:
pedagogika religii
Encyklopedia PWN
1) Kierunek w myśli pedagogicznej podkreślający znaczenie religii (zwłaszcza tradycji chrześcijańskiej) dla całościowego i humanistycznego wychowania człowieka.
2) Dyscyplina naukowa na pograniczu teologii i pedagogiki, zajmująca się analizą potencjału edukacyjnego religii oraz teorią i praktyką jego wykorzystania w różnych środowiskach wychowawczych, m.in. w szkole; uprawiana zarówno w kręgach protestanckich, jak i katolickich, w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, krajach skandynawskich, USA, obecnie również w Polsce.
Bibliografia
J. Tarnowski Jak wychowywać?, Warszawa 1993;
B. Milerski Religia a szkoła. Status edukacji religijnej w szkole w ujęciu ewangelickim, Warszawa 1998;
C. Rogowski Hermeneutyczno-dydaktyczny wymiar symbolu i implikacje pedagogicznoreligijne, Lublin 1999;
J. Bagrowicz Edukacja religijna współczesnej młodzieży. Źródła i cele, Toruń 2000;
C. Rogowski Edukacja religijna: założenia — uwarunkowania — perspektywy rozwoju, Lublin 2002.
K.E. Nipkow Grundfragen der Religionspädagogik, Bd. 1–3, Gütersloh 1975–82;
J.M. Hull Studies in Religion and Education, London–New York 1984;
Religionspädagogisches Kompendium, Hrsg. G. Adam, R. Lachmann, Aufl. 5, Göttingen 1997;
Lexikon der Religionspädagogik, Hrsg. N. Mette, F. Rickers, Bd 1–2, Neukirchen–Vluyn 2001.
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie...
