pedagogika personalistyczna

pedagogika personalistyczna,

kierunek pedagogiki współcz., nawiązujący do personalizmu;

postuluje źródłowe (ejdetyczne) ujęcie pedagogiki, która powinna kształtować swoją tożsamość nie tyle na podstawie przesłanek ideol. czy metodycznych, ile przede wszystkim wychodząc od zrozumienia bytu ludzkiego jako takiego. Podstawowym wyznacznikiem personalizmu jest twierdzenie, że człowiek — zanim zostaną mu przypisane jakieś nazwy, cechy bądź właściwości — jest osobą. Bycie osobą, stanowiące fakt pierwotny i nieredukowalny, ma charakter etyczny — do pojęcia „osoby” przynależą bowiem wolność, szacunek, równość, tolerancja, ale także i odpowiedzialność. Wychowanie w p.p. ma charakter spotkania 2 osób, nauczyciela (mistrza) i ucznia, którym przysługuje ta sama godność etyczna; owo spotkanie dokonuje się w konkretnej rzeczywistości, stąd też zadaniem p.p. jest ujawnianie podstawowego sensu wychowania, jakim jest spotkanie osób, w jego uwarunkowaniach hist., społ., polit. i kulturowych. P.p. w analizie sytuacji spotkania nawiązuje do dorobku pedagogiki dialogu. W pedagogice pol. kulturę myślenia personalistycznego i dialogicznego upowszechnili F. Adamski i J. Tarnowski.

Bibliografia

Człowiek — wychowanie — kultura. Wybór tekstów, red. F. Adamski, Kraków 1993;

J. Tarnowski Jak wychowywać?, Warszawa 1993.