panteon
arch. w starożytnej Grecji i Rzymie świątynia ku czci wszystkich bóstw;
[gr. pán ‘wszystko’, theós ‘bóg’],
panteon
Encyklopedia PWN
najsłynniejszy i najlepiej zachowany p. znajduje się w Rzymie; zbudowany 118–125 na Polu Marsowym z inicjatywy cesarza Hadriana, na miejscu wcześniejszej prostokątnej budowli ufundowanej przez Marka Agrypę, z której zachowała się inskrypcja wmontowana w belkowanie portyku obecnej budowli; rotunda, przesklepiona kopułą (średnica 43,3 m) z okrągłym otworem pośrodku, poprzedzona portykiem z attyką; od 609 kościół S. Maria ad Martyres (zw. też S. Maria Rotonda), mieszczący groby m.in. Rafaela, królów: Wiktora Emanuela II i Humberta I. Panteon oznacza też okazałą budowlę, w której znajdują się groby wybitnych ludzi (np. Panteon, w Paryżu).
