owocnik,
bot. u grzybów wyższych i porostów twór zbudowany z plektenchymy, w którego wnętrzu lub na powierzchni rozwija się warstwa rodzajna wytwarzająca zarodniki, zwykle mejospory, rzadziej konidia;
owocnik
Encyklopedia PWN
owocniki grzybów workowych i porostów są najczęściej niewielkie, w kształcie kulistawe (klejstotecjum) lub miseczkowate (miseczka); owocniki podstawczaków (zw. bazydiokarpiami) zwykle są duże, o bardzo zróżnicowanych formach i wielkościach; najprostsze mają postać luźnych splotów strzępek, rozpostartych i przyrośniętych do podłoża (owocnik resupinatowy); u form wyspecjalizowanych owocniki mogą być: 1) maczugowate lub rozgałęzione koralowato i krzaczkowato (owocnik klawarioidalny); 2) konsolkowate, zwykle skórzaste lub zdrewniałe, przyrośnięte bocznie do pnia, z rurkowatym hymenoforem, znane jako huby lub żagwie (owocnik poliporoidalny); 3) kapeluszowe, osadzone na trzonie, o miękkim miąższu i różnie wykształconym hymenoforze (owocniki boletoidalne); 4) kuliste lub gruszkowate, wewnątrz wysłane warstwą rodzajną; wnętrze to (zw. glebą) po dojrzeniu jest maziste lub pylaste i ziemiste (owocniki zamknięte).
