optoelektronika
 
Encyklopedia PWN
optoelektronika
[gr.],
dział elektroniki zajmujący się układami, których działanie jest oparte na zachodzeniu procesów przetwarzania zarówno sygnałów elektr. na opt., jak i sygnałów opt. na elektryczne.
Układy te są przeznaczone do przesyłania, przetwarzania i ewentualnie magazynowania informacji niesionych przez promieniowanie świetlne. Kanał opt. (promieniowanie świetlne) odznacza się znacznie większą pojemnością informacyjną oraz odpornością na zakłócenia zewn. przy przesyłaniu sygnałów niż kanał elektr. (elektrony poruszające się pod wpływem pola elektr. czy magnet.). Podstawowymi elementami układu optoelektronicznego są: źródło światła (przetwarza sygnał elektr. na opt.), ośr. (ciekły, szklisty lub krystal.), w którym światło się rozchodzi, detektor światła (przetwarza sygnał opt. na elektr.). Gwałtowny rozwój o. rozpoczął się w latach 60. XX w., kiedy zaczęto stosować lasery jako źródła światła spójnego oraz materiały półprzewodnikowe do budowy elementów układów optoelektronicznego, zarówno źródeł światła, ośr. opt., jak i fotodetektorów. Do przyrządów przetwarzających sygnały elektr. na opt. zalicza się m.in.: diodę elektroluminescencyjną, laser półprzewodnikowy oraz różnego rodzaju wskaźniki i displeje; do przyrządów przetwarzających sygnały opt. na elektr. należą: fotodioda, ogniwo fotoelektryczne, fototranzystor, fotopowielacz. Stosuje się też przyrządy optoelektronicznego w postaci układów scalonych. Układy optoelektronicznego znajdują zastosowanie w telekomunikacji, automatyce, informatyce i in.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia