fotopowielacz
 
Encyklopedia PWN
fotopowielacz
[gr.],
powielacz fotoelektronowy, fotomnożnik,
rodzaj lampy fotoelektronowej wieloelektrodowej;
zawiera oprócz fotokatody i anody zespół od kilku do kilkunastu elektrod (katod wtórnych), zw. dynodami; potencjał każdej dynody jest większy od potencjału dynody poprzedniej o ok. 100–150 V. Zasada działania f. jest oparta na zewn. zjawisku fotoelektrycznym. Promieniowanie elektromagnetyczne (z zakresu opt.) padające na fotokatodę wywołuje emisję elektronów; ich strumień, formowany za pomocą układu elektronoopt., jest kierowany do pierwszej dynody i po zderzeniu z nią wywołuje emisję wtórną (powielanie liczby elektronów — każdy elektron pierwotny wyzwala 3–10 elektronów wtórnych); wskutek tego strumienie elektronów padających na kolejne dynody są coraz większe i do anody dociera, zależnie od liczby zastosowanych dynod i wartości napięć zasilających, 105–109 razy więcej elektronów niż było emitowanych z fotokatody; wiąże się z tym znaczny wzrost wartości natężenia powstającego w f. prądu fotoelektronowego. Czułość f. (określona stosunkiem natężenia powstającego prądu do strumienia padającego promieniowania) jest duża i wynosi 10–104 A/lm przy niskim poziomie szumów; f. mają też bardzo małą bezwładność (mogą pracować przy bardzo dużych szybkościach zmian strumienia świetlnego). F. są stosowane gł. w fotometrii do precyzyjnych pomiarów wielkości fotometrycznych, w fizyce jądrowej jako detektory w spektrometrach scyntylacyjnych, w astrofizyce do rejestracji słabego promieniowania gwiazd.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia