ochrona lasu

ochrona lasu,

dyscyplina nauk leśnych oraz działalność gosp. mające na celu zapobieganie szkodom, a także rozpoznawanie i zwalczanie szkód wyrządzanych w lesie przez działalność człowieka oraz czynniki przyrody ożywionej i nieożywionej;

do ważniejszych szkód należą: zanieczyszczenia przem., pożary, szkody powodowane przez nadmiar zwierzyny, gradacje owadów szkodników, choroby drzew wywołane przez grzyby pasożytnicze, klęski żywiołowe (np. huragany); ochrona lasu korzysta m.in. z osiągnięć entomologii leśnej i ochrony roślin; ochrona lasu zajmuje się zagadnieniami związanymi z regeneracją biocenoz leśnych, zubożonych bezpośrednią lub pośrednią działalnością człowieka, oraz odtworzeniem zdegradowanych siedlisk lub restytucją ekosystemów leśnych tam, skąd zostały wyparte, np.: na gruntach porolnych, obszarach przem.; ochrona lasu obejmuje: ochronę struktur i procesów odpowiedzialnych za homeostazę lasu jako ekosystemu (homeostaza ekosystemu); badanie procesów zachodzących w ekosystemach kontrolowanych przez człowieka; poznanie struktury i dynamiki ekosystemów zarówno znajdujących się pod wpływem różnych stresów ekol., jak i działań regulacyjnych; oprac. metod eliminacji lub ograniczenia czynników zagrażających stabilizacji ekosystemów; we współcz. ochronie lasu duże znaczenie przywiązuje się do: profilaktyki, zwiększenia odporności ekosystemów leśnych (m.in. przez preferowanie naturalności, różnorodności i zdolności przystosowawczych poszczególnych ich komponentów, np. wprowadzanie bardziej odpornych drzewostanów wielogatunkowych zamiast jednogatunkowych), poznania mechanizmów powstania i rozwoju gradacji, doskonalenia metod prognozowania zagrożeń pożarowych, zakładanie pasów przeciwpożarowych, ochrony pożytecznych owadów i ptaków, zwalczania szkodliwych gat. owadów leśnych.