homeostaza ekosystemu

homeostaza ekosystemu,

ekol. zdolność układów ekol. do regulacji procesów wewn., w wyniku której układ jako całość zachowuje równowagę.

Homeostaza ekosystemu wyraża się w: 1) zrównoważeniu przychodów z rozchodami materii; 2) zużyciu całości energii wyprodukowanej na wewn. potrzeby ekosystemu; 3) wykorzystaniu energii z rezerw układu równym jej retencjonowaniu (zmagazynowaniu); 4) zachowaniu różnorodności i struktury wewn. biocenozy, która kontroluje i stabilizuje procesy zachodzące w biotopie; 5) trwałości ekosystemu w czasie; 6) zdolności układu do przywracania równowagi po zakłóceniach wynikających ze stresów środowiskowych. Homeostaza ekosystemu jest funkcją jego organizacji, która jest ukierunkowana przede wszystkim na regulację obiegu materii i przepływu energii w układzie, utrzymanie na stałym poziomie produkcji i zachowanie struktury. Mechanizmy homeostazy ekosystemu działają poprzez strukturę troficzną (pokarmową) biocenozy, na którą nakłada się sieć zależności paratroficznych (nie pokarmowych); jej stabilność jest związana ze zróżnicowaniem wewn. i posiadaniem rezerw strukturalnych uruchamianych w przypadkach zagrożenia równowagi układu.