neokonserwatyzm
 
Encyklopedia PWN
neokonserwatyzm
[gr.-łac.],
nazwa współczesnych ruchów i doktryn społeczno-politycznych nawiązujących do założeń klasycznego XIX-wiecznego konserwatyzmu.
Neokonserwatyzm pojawił się w latach 70. i 80. początkowo w USA, następnie w Wielkiej Brytanii i Niemczech; łączy tradycyjne wartości konserwatywne z elementami współcz. liberalizmu (neoliberalizm). W sferze polit.-społ. akceptując konieczność zapewnienia niezbędnego minimum bezpieczeństwa socjalnego obywateli, przeciwstawia się koncepcji państwa opiekuńczego oraz interwencjonizmowi państw.; neokonserwatyści, przywiązani do tradycyjnego pojęcia równości szans, odrzucają lewicowe rozumienie egalitaryzmu; uważają za niezbędne wzmocnienie autorytetu rządu i tradycyjnych elit reprezentujących klasę średnią i warstwy najzamożniejsze. W dziedzinie polityki zagr. krytykowali rozpowszechniony, ich zdaniem, po wojnie wietn. kompleks winy, izolacjonizm oraz politykę odprężenia w stosunkach z ZSRR; podkreślali stałe zagrożenie ze strony komunizmu. Kryzysowi kultury i obyczajowości oraz kontrkulturze przeciwstawiają obecnie tradycyjne wartości i instytucje kultury zachodniej: religię, rodzinę, indywidualizm, podstawowe wolności. Główne czasopisma neokonserwatyzmu: „Commentary”, „The Public Interest”; gł. przedstawiciele: D. Bell, G. Himmelfarb, I. Kristol, P. Moynihan, R.J. Neuhaus, M. Novak, N. Podhoretz.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia