konformacja
 
Encyklopedia PWN
konformacja
[łac. conformatio ‘ukształtowanie’],
chem. każde z nieskończonej liczby możliwych w przestrzeni rozmieszczeń atomów (lub grup atomów) w cząsteczce związku chem., którego wynikiem jest powstanie stereoizomerów ulegających interkonwersji (wzajemnemu przekształcaniu jednego stereoizomeru w drugi) w wyniku rotacji wokół pojedynczego (lub formalnie pojedynczego) wiązania.
Każdy ze zbioru stereoizomerów charakteryzujących się k. odpowiadającą określonemu minimum energii potencjalnej jest nazywany konformerem; konformery powstające w wyniku ograniczonej rotacji wokół pojedynczego wiązania noszą nazwę rotamerów. Najprostszym przykładem cząsteczki, w której można rozpatrywać rotację wokół pojedynczego wiązania węgiel–węgiel, jest etan; w konformacji naprzeciwległej atomy wodoru związane z atomem węgla (1) znajdują się dokładnie naprzeciw atomów wodoru połączonych z atomem węgla (2); w konformacji naprzemianległej każdy z atomów wodoru połączonych z atomem węgla (1) znajduje się między 2 atomami połączonymi z atomem węgla (2). K. naprzemianległa jest energetycznie uprzywilejowana (bardziej trwała). Cykloalkany (z wyjątkiem cyklopropanu) mają pierścienie niepłaskie o różnych kształtach, a ich wyróżnione k. noszą nazwy: kopertowa, krzesłowa, łodziowa, skręcona, koronowa, wannowa; np. dla cząsteczek cykloheksanu (i jego pochodnych) wyróżnia się 2 podstawowe k.: krzesłową i łodziową.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia