jatrochemia
kierunek w chemii i medycynie XVI i XVII w., reprezentujący pogląd, że zadaniem chemii jest preparowanie leków i wyjaśnianie procesów zachodzących w żywym organizmie ludzkim.
[gr.],
chymjatria, chemiatria,
jatrochemia
Encyklopedia PWN
Jatrochemicy uważali, że procesy życiowe mają charakter przemian chem., w których gł. role odgrywać miały rtęć, siarka i sól; ponieważ, jak sądzili, choroby powodowały naruszenie równowagi między tymi składnikami, leczenie polegało na podawaniu preparatów chem. („odżywek”) przywracających tę równowagę; jako pierwsi zaczęli stosować w leczeniu chorób różne związki chemiczne (m.in. srebra, rtęci, arsenu, antymonu, żelaza) oraz esencje i wyciągi; badali również skład wydzielin gruczołów (m.in. śliny, soków trawiennych) oraz odkryli nowe związki chem.; podjęli walkę z alchemikami, krytykując ich wysiłki zmierzające do otrzymania tzw. kamienia filoz. (alchemia). Za twórcę j. uważa się Paracelsusa (1. poł. XVI w.); j. rozwijała się szybko na pocz. XVII w. (J.B. van Helmont, J.R.Glauber), ale już pod koniec tego wieku poglądy jatrochemików straciły na znaczeniu.
