inkunabuł
stary druk sprzed 1501;
[łac.],
inkunabuł
Encyklopedia PWN
pierwsze inkunabuły wzorowano na średniowiecznych rękopisach (m.in. kroje czcionek naśladujące pismo ręczne, kolofon, ręczne zdobienie: iluminacja, inicjał); od ok. 1470 wprowadzono inicjały odbijane z kolumną druku, ilustracje z klocków drzeworytniczych, w końcu wieku zaczęto unifikować formy typograficzne (produkcja na potrzeby drukarń w odlewniach); pierwszym inkunabułem był druk J. Gutenberga z ok. 1445 (fragment z Księgi Sybilli); liczbę inkunabułów ocenia się na ponad 40 tys.; pierwszy w Polsce inkunabuł wydrukował prawdopodobnie K. Straube (kalendarz na 1474); polskie biblioteki w czasie II wojny światowej z ok. 15 tys. inkunabułów straciły ok. 30%; 1990 rejestrowały blisko 6 tys. druków w ponad 20 tys. egzemplarzy; badaniem inkunabułów zajmuje się inkunabulistyka.
