inkunabulistyka
 
Encyklopedia PWN
inkunabulistyka
[łac.],
gałąź księgoznawstwa hist. badająca książki drukowane w Europie w XV w. (inkunabuł), w szerszym znaczeniu także historia drukarstwa i drukarzy w tym stuleciu.
Badania bibliograf. prowadzono od XVII w. (pierwszy katalog 1643, J. Saubert), typograf. — od końca XIX w. (R. Proctor); do podstawowych prac należą: Repertorium bibliographicum... L. Haina (cz. 1–4 1826–38), Gesamtkatalog der Wiegendrucke (t. 1–9 1925–90), z inicjatywy K. Haeblera (1904) opracowywane przez specjalistów z całego świata (z Polski od 1937); w Polsce badania inkunabułów od 2. poł. XIX w. prowadzili m.in.: K.J.T. Estreicher, I. Polkowski, W. Wisłocki, K. Piekarski (prekursor metody typograf. w Polsce), L. Formanowicz; prace nad centralnym katalogiem inkunabułów w Polsce, podjęte w Bibliotece Nar. 1935 przez K. Piekarskiego, kontynuowano po II wojnie świat. pod kierunkiem A. Kaweckiej-Gryczowej (Inkunabuły w bibliotekach polskich M. Bohonos, E. Szandorowska t. 1 1970, M. Bohonos, M. Spandowski, E. Szandorowska t. 2 1993).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia