immunologiczna tolerancja

immunologiczna tolerancja,

forma odpowiedzi immunologicznej zapewniająca rozpoznanym antygenom przywilej akceptacji;

w powstawaniu tolerancji immunologicznej wobec własnych tkanek i narządów organizmu decydujący jest okres rozwoju układu odpornościowego w życiu płodowym; w tym okresie możliwe jest także ukształtowanie się tolerancji wobec antygenów obcych, o ile zostanie przełamana naturalna izolacja organizmu od środowiska zewnętrznego; w mechanizmie powstawania tolerancji immunologicznej podstawową rolę odgrywają czynniki genetyczne, decydujące o zjawisku prezentowania antygenów (prezentacja antygenów, makrofagi, antygeny zgodności tkankowej), oraz o ich rozpoznawaniu (grasica, limfocyty); utrzymywanie stanu tolerancji immunologicznej w znacznym stopniu zależy od obecności i sprawności limfocytów T supresyjnych; od zjawiska czynnej tolerancji immunologicznej należy odróżnić brak reaktywności układu odpornościowego wynikający z wyczerpania jego możliwości (anergia) lub z genetycznego uwarunkowanego braku możliwości reagowania wobec określonego antygenu, wywołującego odpowiedź u innych organizmów.