ikonoklazm
 
Encyklopedia PWN
ikonoklazm
[gr. eikṓn ‘obraz’, klásis ‘złamanie’],
obrazoburstwo,
w chrześcijaństwie określenie ruchu negującego wszelkie przedstawienia sakralne, głównie Jezusa Chrystusa.
ikonoklazm rozwijał się w Bizancjum w VIII i IX w., głównie w prowincjach wschodnich, m.in. pod wpływem tradycji żydowskiej i islamu; 730 cesarz Leon III wydał edykt potępiający kult obrazów, a także zapoczątkował ich niszczenie; punkt kulminacyjny ikonoklazm osiągnął za Konstantyna V; europejskie prowincje cesarstwa opowiedziały się za kultem obrazów; najwybitniejszym teoretykiem kultu obrazów i jego obrońcą był Jan z Damaszku; 787 na Soborze Nicejskim II ikonoklazm został potępiony i przywrócono kult przedstawianych na obrazach postaci, podając jego teologiczne zasady; zwolenników ikonoklazmu oraz podobnych ruchów religijnych w okresie reformacji nazywano ikonoklastami.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia