helowce
Encyklopedia PWN
bezb., bezwonne, trudne do skroplenia (niskie temp. kryt.) gazy występujące w postaci jednoatomowej; są bierne chemicznie; dawniej uważano, że helowce nie tworzą żadnych związków chemicznych; pierwszymi otrzymanymi połączeniami helowców były klatraty (np. Ar i Kr z hydrochinonem) oraz hydraty; od 1962 otrzymano wiele związków chemicznych cięższych helowców (gł. Xe oraz Kr i Rn), m.in. fluorki, tlenki, tlenofluorki, kwasy tlenowe, w których helowce występują na stopniach utlenienia od I do VIII (najczęściej VI, II i IV); są znane również ich związki koordynacyjne i sole podwójne. Helowce występują w przyrodzie w stanie wolnym; należą do pierwiastków bardzo rozpowszechnionych we Wszechświecie; w atmosferze i skorupie ziemskiej występują jednak w niewielkich ilościach, gł. jako śladowe składniki powietrza oraz w gazie ziemnym; otrzymywane (z wyjątkiem Rn) przez destylację frakcjonowaną skroplonego powietrza, hel także z gazu ziemnego.
