głuchota

głuchota,

med. brak zdolności słyszenia bodźców akustycznych;

pot. również upośledzenie słyszenia, wynikające bądź z zaburzeń w przewodzeniu dźwięków do ucha wewn. (głuchota przewodzeniowa), bądź z uszkodzenia komórek słuchowych w ślimaku, czy neuronów prowadzących bodźce słuchowe do pól zmysłowych w korze mózgu (głuchota odbiorcza); najczęstszą przyczyną głuchoty przewodzeniowej są zapalenia ucha środkowego prowadzące do trwałych uszkodzeń błony bębenkowej i kosteczek słuchowych; głuchota odbiorcza jest najczęściej wynikiem ekspozycji na nadmierny, długotrwały hałas w środowisku pracy oraz efektem fizjol. procesu starzenia się komórek słuchowych i neuronów drogi słuchowej (głuchota starcza); częstymi przyczynami głuchoty są wrodzone uszkodzenia narządu słuchu, urazy czaszki, uszkodzenia toksyczne narządu słuchu, spowodowane m.in. przez niektóre leki (np. gentamycynę), czy otoskleroza. W leczeniu głuchoty, oprócz chirurgicznych metod poprawiających uszkodzoną część ucha przewodzącą dźwięk (błona bębenkowa czy kosteczki słuchowe), rehabilituje się niedosłyszących, stosując aparaty słuchowe wzmacniające sygnał akustycznych docierający do ucha wewn.; w przypadku całkowitej głuchoty rehabilitacja polega na nauce czytania z ust, nauce tzw. mowy migowej i poprawie zdolności mówienia (głuchoniemota).