eudajmonizm
filoz. pogląd etyczny, wg którego szczęście jest najwyższym dobrem i ostatecznym celem człowieka.
[gr. eudaimōn ‘szczęśliwy’],
eudajmonizm
Encyklopedia PWN
Zwolennicy eudajmonizmu różnią się rozumieniem szczęścia, którym zwano: skutek rozumnego działania człowieka (Arystoteles), zadowolenie ze stanu harmonii (Demokryt z Abdery), przyjemność (epikurejczycy), cnotę (stoicy) oraz oglądanie Boga (św. Augustyn i św. Tomasz z Akwinu); eudajmonizm dzieli się często na transcendentny, widzący szczęście człowieka w zjednoczeniu z bytem absolutnym poza życiem ziemskim (platonizm, chrześcijaństwo) oraz immanentny, utożsamiający szczęście z dobrami doczesnymi; ten ostatni z kolei — na obiektywny, upatrujący szczęście w osiąganiu obiektywnych dóbr (materialnych bądź duchowych) oraz — subiektywny, upatrujący szczęście w przeżyciach jednostki (hedonizm) lub zbiorowości (utylitaryzm).
