elektronowa teoria metali
 
Encyklopedia PWN
elektronowa teoria metali,
teoria wiążąca właściwości fiz. metali z ich strukturą elektronową; wyjaśnia m.in. dobre przewodnictwo elektr. i cieplne metali oraz ich charakterystyczny połysk.
Teoria ta jest oparta na modelu przedstawiającym metal jako obszar pewnego potencjału, w którym mogą się poruszać niezależnie od siebie swobodne elektrony walencyjne atomów metalu (tzw. gaz elektronowy). Klasyczna elektronowa teoria metali (P. Drude, H. Lorentz) prowadziła częściowo do wniosków sprzecznych z doświadczeniem. Dopiero zastosowanie podejścia kwantowego przez W. Pauliego 1927 i A. Sommerfelda 1928 pozwoliło rozwinąć elektronową teorię metali, która była na ogół zgodna z doświadczeniem i dała poprawny opis m.in. paramagnetyzmu elektronowego, ciepła właściwego, zjawiska Halla, termoemisji elektronów. Elektronową teorię metali stosuje się do opisu metali, w których elektrony walencyjne są słabo związane z atomem (litowce), a ich oddziaływanie z siecią krystal. może być pominięte. Dla wyjaśnienia właściwości metali o bardziej złożonej strukturze oraz właściwości stopów stosuje się pasmową teorię ciała stałego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia