de Haasa–van Alphena zjawisko,
zjawisko występujące w metalach w niskich temperaturach, polegające na oscylacyjnej zależności ich podatności magnet. lub namagnesowania od natężenia pola magnetycznego;
de Haasa–van Alphena zjawisko
Encyklopedia PWN
stanowi przykład zjawiska o czysto kwantowej naturze — jest wynikiem kwantowania zamkniętych orbit elektronowych, po których poruszają się elektrony przewodnictwa w metalu umieszczonym w silnym polu magnet. (rzędu kilku T); badania oscylacji de Haasa–van Alphena dostarczają informacji o kształcie powierzchni Fermiego w metalach; informacje te przyczyniły się istotnie do rozwoju elektronowej teorii metali. Zjawisko zostało przewidziane teoretycznie 1930 przez L.D. Landaua i w tym samym roku odkryte eksperymentalnie w kryształach bizmutu niezależnie przez W.J. de Haasa i P.M. van Alphena.
