egipski kanon w sztuce,
w starożytnym Egipcie oryginalna koncepcja przedstawiania rzeczywistości w dwóch wymiarach, w sposób pozwalajacy na przekazanie jak najpełniejszej informacji o danym obiekcie, niezależnie od skrótów perspektywicznych;
egipski kanon w sztuce
Encyklopedia PWN
osiągnięto to łącząc przedstawienie frontalne z przedstawieniem z profilu; zgodnie z tą zasadą zakodowany został sposób przedstawiania ludzi: głowa z profilu, oko i ramiona frontalnie, tors skręcony, ale z widocznym pępkiem, nogi z profilu; do kanonu należy zaznaczenie hierarchii poszczególnych postaci poprzez zróżnicowanie ich wysokości, idealizację wizerunków królewskich, dostojników i przedstawianie ich w postawie hieratycznej, odróżniającej od wyobrażanych przy pracy ludzi niższych stanów, a także kompozycja pasowa; przestrzeganiu norm kanonu służyły najpierw pomocnicze linie wertykalne i horyzontalne, a od Średniego Państwa siatka ułatwiająca artystom ujednolicenie proporcji ciała, w której 18 (a od XXVI dynastii — 21) kratek odpowiadało wysokości stojącej postaci; dzięki tej siatce proporcji modelom rzeźbiarskim ogólne zasady sztuki egipskiej pozostały niezmienione przez tysiąclecia.
