buddyzm japoński

buddyzm japoński,

jedna z dwóch gł., obok shintō, religii Japonii.

Buddyzm został przejęty z Chin 538 lub 552 za pośrednictwem poselstwa z Korei (wcześniej był praktykowany nieoficjalnie przez imigrantów koreań.); po początkowych walkach między rodami popierającymi a rodami zwalczającymi nową religię buddyzm zyskał poparcie arystokracji, a następnie rodu cesarskiego; wraz z nową religią Japonia przejmowała elementy kultury chiń., m.in. pismo, zaadaptowane dla potrzeb języka jap.; w VII w. powstały pierwsze świątynie; początkowo przeważała hinajana, od VIII w. mahajana; gł. szkoły: shingon-shū (wprowadzona 806 przez mnicha Kūkai), tendai-shū (ok. 805 przez Saichō), yūzū-nembutsu-shū (1124 przez Ryōnina), jōdo-shū (1175 przez Hōnena), jōdo-shinshū (ok. 1224 przez Shinrana), rinzai-shū (ok. 1191 przez Eisai), oraz nichiren-shū (zał. 1253 przez Nichirena); od XVII w. szkoły podporządkowane państwu; w XX w. odrodzenie buddyzmu japońskiego: dominuje kierunek zen.

Buddyzm. Buddyjski zwój z przedstawieniem raju, okres Heian, XII w. — Fogg Art Museum, Cambridge

Posąg Buddy w zespole świątynnym Hasedera (Kamakura)