aszelska kultura, aszelien,
archeol. kultura paleolitu dolnego i środkowego (1,5 mln–50 tys. lat temu) występująca w Afryce, Azji i Europie;
aszelska kultura
Encyklopedia PWN
nazwa od przedmieścia m. Amiens, Saint-Acheul we Francji; dzieli się na kilka grup lokalnych i faz rozwoju; polowania na duże ssaki plejstoceńskie (m.in. słonie i nosorożce), zbieractwo roślin za pomocą kopaczek kijowatych, początek kontrolowanego używania ognia oraz umiejętności budowy prostych szałasów i zasłon z gałęzi i kamieni; narzędzia kam.: w Afryce i Indiach przeważają pięściaki o prostych krawędziach z rozłupcami, niekiedy nacinakami jedno- i obustronnymi, w Europie — zgrzebła i noże odłupkowe; k.a. była wytworem paleoantropów (neandertalski człowiek), a być może nawet człowieka rozumnego w jego wczesnej fazie rozwoju; w Polsce zabytki k.a. znaleziono w Kondratówce k. Złotoryi.
