akumulator ołowiowy

akumulator ołowiowy,

akumulator elektr., w którym elektrodą dodatnią (katodą) jest tlenek ołowiu(IV) PbO₂ osadzony na ołowiu, ujemną (anodą) ołów metaliczny Pb, a elektrolitem — 20–30-procentowy roztwór kwasu siarkowego (akumulator kwasowy).

Elektrody są wykonane z kratownic z ołowiu, w których wgłębienia został wprasowany tlenek ołowiu(II) PbO; płyty elektrodowe, przedzielone przekładkami z tworzywa sztucznego, są połączone w zespoły (po kilka, kilkanaście): połączone płyty parzyste tworzą jedną elektrodę, nieparzyste — drugą; tak przygotowane płyty zalewa się roztworem kwasu siarkowego; biegnie wówczas reakcja: PbO + H₂SO₄ = PbSO₄ + H₂O, w wyniku której płyty pokrywają się siarczanem ołowiu(II). Następnie akumulator ładuje się, podłączając do zewn. źródła prądu stałego: na płytach połączonych z dodatnim biegunem odkłada się PbO₂, a z ujemnym — ołów. Reakcje zachodzące podczas ładowania i rozładowania (czerpania energii) a.o. są następujące:

Pb Pb²⁺ + 2e

PbO₂ + 4H⁺ + 2e Pb²⁺ + 2H₂O

co można sumarycznie przedstawić

Pb + PbO₂ + 2H₂SO₄ 2PbSO₄ + 2H₂O,

SEM naładowanego a.o. wynosi ok. 2 V, gdy spadnie do 1,8 V akumulator jest wyładowany (dalsze czerpanie prądu prowadzi do procesów nieodwracalnych i uszkodzenia akumulatora); a.o. jest ciężki (duża masa płyt ołowianych) i jego pojemność na jednostkę masy jest mała. A.o. jest pierwszym w pełni użytecznym, tanim i dotąd powszechnie stosowanym akumulatorem elektr. (zwłaszcza w samochodach i stacjach zasilania); zbudował go 1859 G. Planté (1834–89).