ołowiu tlenki
 
Encyklopedia PWN
ołowiu tlenki,
związki ołowiu z tlenem:
1) Tlenek ołowiu(II), PbO, substancja stała, trudno rozpuszczalna w wodzie; tworzy 2 odmiany polimorficzne: rombową o barwie żółtej i tetragonalną o barwie czerwonej; otrzymywany w wyniku termicznego rozkładu np. węglanu ołowiu(II) — po oziębieniu uzyskuje się żółty proszek, zw. masykotem (massicot), albo w wyniku utleniania stopionego ołowiu tlenem z powietrza — po oziębieniu tworzy czerwoną krystaliczą masę, zw. glejtą ołowianą; PbO jest amfoteryczny (amfoteryczność); stosowany w produkcji szkła ołowiowego, emalii, do wyrobu płyt akumulatorowych (ołowiowy akumulator) i otrzymywania innych związków ołowiu. 2) Tlenek ołowiu(IV), ditlenek ołowiu, PbO2, brunatne ciało stałe; nierozpuszczalne w wodzie; silny utleniacz, ogrzewany (290°C) rozkłada się, wydzielając tlen; amfoteryczny; PbO2 można otrzymać w wyniku utleniania soli ołowiu(II). 3) Tlenek diołowiu(II) i ołowiu(IV), tetratlenek triołowiu, Pb3O4, zw. minią ołowianą, można go także opisać wzorem Pb2[PbO4]; czerwone ciało stałe; nierozpuszczalne w wodzie; powstaje podczas prażenia glejty w powietrzu; stosowany gł. jako składnik farby antykorozyjnej. 4) Podtlenek ołowiu, Pb2O, czarny bezpostaciowy proszek; łatwo się rozkłada; nierozpuszczalny w wodzie, słabo rozpuszcza się w kwasach i zasadach.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia