agresja
prawo w prawie międzynarodowym zbrojna napaść jednego państwa na drugie, zwykle powodująca rozpoczęcie wojny w wyniku stawiania zbrojnego oporu przez państwo napadnięte.
[łac. aggressio ‘napad’, ‘natarcie’],
agresja
Encyklopedia PWN
Ofiara agresji ma prawo do samoobrony; mogą jej w tym pomagać inne państwa (samoobrona zbiorowa, uznana w art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych). Zakaz wojny agresywnej — jako sposobu załatwiania sporów i narzędzia polityki nar. — wprowadził po raz pierwszy pakt Brianda–Kellogga, podpisany 1928 w Paryżu. Zakaz agresji, potwierdzony w Karcie Narodów Zjednoczonych, jest obecnie bezwzględnie obowiązującą powszechną normą prawa międzynar.; jego naruszenie stanowi zbrodnię przeciwko pokojowi. Zakaz agresji wielokrotnie był łamany, m.in. Polska 1 IX 1939 stała się ofiarą agresji ze strony Niemiec, a 17 IX 1939 — ze strony ZSRR. Agresję definiowały konwencje podpisane 1933 z inicjatywy ZSRR w Londynie; wiązały one tylko niewielką liczbę państw, wśród nich Polskę i ZSRR; wg konwencji londyńskich agresorem jest państwo, które pierwsze popełni jeden z wymienionych w nich czynów, m.in.: dokona przy użyciu sił zbrojnych najazdu na terytorium innego państwa; zaatakuje za pomocą sił lądowych, mor. lub powietrznych terytorium, okręty lub samoloty innego państwa; zastosuje blokadę mor. innego państwa. Ustaleniem powszechnie przyjętej definicji agresji zajmowała się ONZ; przyjęta 1974 przez Zgromadzenie Ogólne definicja zawiera m.in. wyliczenie aktów stanowiących agresję (w zasadzie pokrywa się ono z konwencjami londyńskimi 1933), lecz nie jest uważana za wyczerpującą; Rada Bezpieczeństwa może określić, że również inne akty stanowią agresję; definicja przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne, podobnie jak inne rezolucje tego organu, nie ma mocy wiążącej dla państw.
