Tirumuraj

Tirumuraj

[tamil. tiru ‘święty’, ‘czcigodny’, muṟai ‘zasada’, ‘prawo’, ‘porządek’],

Święty Kanon,

ortodoksyjne teksty tamilskiego śiwaizmu, zbiór utworów tamilskich poetów-mistyków i świętych śiwaickich (najanmarowie) pochodzących gł. z V–XII w.;

podstawowy zrąb T. został skompilowany ok. XI w. przez poetę imieniem Nambi Andar Nambi, działającego w Tańdźawurze pod patronatem dyn. Ćolów. T. liczy 12 ksiąg. Pierwsze 7 to Tewaram — hymny 3 gł. najanmarów, poetów okresu bhakti: Sambandara (ok. VI w.), Appara (ok. VI–VII w.) i Sundarara (ok. VII–VIII w.). Księga 8. zawiera dzieła Manikkawasahara (ok. VIII–IX w.) — Tiruwasaham [‘święte słowo’], zbiór 51 pieśni rel. i utwór erotyczno-mistyczny Tirukkowajjar [‘święty sznur (klejnotów)’]. Księga 9. — Tiruwisajppa [‘święte pieśni’], zawiera prace 11 autorów tworzących w różnych okresach. Księga 10. to utwór Tirumulara (ok. VI–VII w.) Tirumandiram [‘święte sylaby’], będący wykładnią filozofii śajwasiddhanty i najważniejszą tamilską rozprawą na temat jogi. Część 11. — zbiór kompozycji 12 wczesnych najanmarów, m.in. poetki Karajkkalammajjar (ok. V w.), poety okresu sangam Nakkirara (ok. III w.), także XI-wiecznego kompilatora T. (Nambi Andar Nambi). Całości dopełnia 12. księga — Perijapuranam, dzieło opisujące żywoty najanmarów, skomponowane przez poetę Sekkilara (XII w.).