Polska Partia Socjalno-Demokratyczna Galicji i Śląska (PPSD), do 1897 Galicyjska Partia Socjaldemokratyczna, zw. też Socjaldemokratyczną Partią Galicji,
partia socjalistyczna, założona 1892 we Lwowie, działająca w zaborze austriackim;
Polska Partia Socjalno-Demokratyczna Galicji i Śląska
Encyklopedia PWN
formalnie w strukturze Socjaldemokratycznej Partii Austrii (praktycznie niezależna); ostatecznym celem PPSD była odbudowa niepodległego państwa polskiego o ustroju socjalistycznym; od 1904 ściśle współpracowała z PPS, następnie PPS-Frakcją Rewolucyjną; uczestniczyła w tworzeniu organizacji niepodległościowych w przededniu I wojny światowej, należała do Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, a po wybuchu I wojny światowej do Naczelnego Komitetu Narodowego; w okresie odbudowy państwa polskiego przywódca partii I. Daszyński był premierem Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej; inni działacze: B. Drobner, H. Diamand, H. Lieberman, J. Moraczewski, A. Mańkowski, Z. Żuławski; PPSD liczyła ok. 15 tys. członków (głównie robotników i inteligentów), zorganizowanych w 6 okręgach i kierowanych przez Komitet Wykonawczy; czasopisma: „Praca”, „Robotnik”, „Naprzód”, „Ognisko”, „Robotnik Śląski”; patronowała działalności wielu organizacji społecznych, kulturalno-oświatowych i zawodowych („Siła”, „Bruderlichkeit”); od 1897 roku przedstawiciele PPSD zasiadali w parlamencie austriackim (Radzie Państwa), 1911 zdobyli 8 mandatów; IV 1919 PPSD weszła w skład Polskiej Partii Socjalistycznej.
